அபிதான சிந்தாமணி

அந்தகாசுரன் அந்தகாசான கொசவரையும் இரண்டு பன் - சண் மணியிரண்டுகொண்ட, கொடி தடுத் களைப்பெற்றுத் தேவரை வருத்தத் தேவர் தாலா ரேகுவார்.” இவர், விஜயராஜன் கள் சிவமூர்த்தியை வேண்டினர். சிவ தம் பல்லக்கைப் பின்பற்றியபோது "திரு மூர்த்தி வடுகக்கடவுளை யேவ வெள்ளி மாலு - மீசனும் பின்போயுந் தூது செலத் அசுரகுருலா தலின் இடையிற்புகுந்து இற அணிந்தும்; அருமா துரியத் தமிழ் வளர்த் ந்தவரை மிருத்துஞ்சயமந்திரத்தாலெழுப் தாரவரோடு பங்காய், வருமா மறையவன் பினர். இதைச் சிவமூர்த்தி யறிந்து வென் பேர் சாதித்தே மிகவண்டமிழ்க்கும், பெரு ளியை விழுங்க, வடுகநாதர் சூலத்தாற் குத் மான் சிவிகைக்குப் பின் சென்றான் விஜய திச் சிவசந்நிதானத்தின் முன் கொண்டு பிரமனுமே" என்றனர். காஞ்சிபுரத்தி போன காலத்து அந்தகன் வேண்டச் சிவ லிருந்த அம்மைச்சியினிடம் விரோதங் மூர்த்தி கருணைசெய்து பூதகணத்தலைமை கொண்ட வைணவர்கள், பெருமாள் எத யளிக்கப்பெற்றவன். (காசிகாண்டம்). த்தை அம்மைச்சி வீட்டின் மீது விட்டிடிக் 2. இவன் ஒரு அசுரன். இவன் துங்கா கத் தொடங்குகையில் ஆங்கிருந்த இவர் சுரன் அம்பாசுரனுடன் கூடி இருள் மலை அவர்களைச் சமாதானப்படுத்தியும் கேளாத மேகவுருக்கள் கொண்டு மழை வருஷித்து போது ரதத்திலிருந்த பெருமாளை நோக்கி சிற்க, மகோற்கடப் பெயருள்ள விநாயக “பார்ப்பார் குரங்காய்ப் படையெடுத்து மூர்த்தி, ஓர் பறவை யுருக்கொண்டு வந்தீரோ, தேப்பெருமாளே கச்சி செல் அவற்றை நீக்க, மீண்டும் அம்மூன்று அசு வரே - கோப்பாகக், கொம்மைச் சிங்கார சரும் ஆலமரமாகவும், கண்ணியாகவும், லங்கைக் கோட்டையென்று வந்திரீ, தம் மைச்சிவாழுமகம்.” எனாதம் ஒதுங்கிற் வேடனாகவும் உருக்கள் கொண்டு பக்ஷி யாகிய விநாயகரைத் துரத்த, விநாயகர், றென்பர். இவ்வாறு பல பிரபந்தங்கள் இம் மூவரையும் மூக்காலும், காலாலும் பாடி இல்ல றநடாத்திச் சிவபத மடைந் கௌவித் தவலோக வுயரஞ்சென்று இவர் தனர். இவர் தேகவியோகங்கேட்ட கயத் கள் தாயாகிய பிரமரையிடம் பிரேதங்க தாற்றரசன் பாடிய கையறம் " இன்ன ளாக வீழ்த்தினர். (விநாயகபுராணம்). முதப் பாமாரி யிவ்வுலகத்திற்பொழிந்து, பொன்னுலகிற் போய்ப்புகுந்ததால்-மன் 3. சிவபெருமான் கண்களைப் பிராட்டி னும், புவிவீரராகமன்னர் பொன்முடிமேற் யார் விநோதமாக மூடியகாலத்து உண் சூட்டும், கவிவீரராகவமேகம், ” தோற்ற டான அச்சத்தால் தேகத்தில் வியர்வை தொளிந்திருந்த தூலக்கவிகளெல்லா, மேற் உண்டாயிற்று. அவ் வியர்வை யானது முாரகையின் விளங்கியவே -யேற்றாலும், இறைவன் நெற்றிக்கண்ணற் சூடுண்டு கன்னாவ தாரன் கவிவீரராகவனாம், பொன் மூடிய விரலிலேயே ஒரு கருப்பமாயிற்று. னாருஞ் செங்கதிரோன் போய்," "முன் அவ்வகைக் கருவில் அசுரவுருவமாக ஒரு னாட்டுத் தவமுனியுஞ் சேடனும் வான்மீ வன் கோரத்துடன் ஜனித்தான். இவன் கனுமுன் முன்னில்லாமற், தென்னாட்டு பிறவிக் குருடனாகத் தோன்றினமையால் மலையிடத்தும் பாரிடத்தும் புற்றிடத்தும் அந்தன் எனப் பெயருற்றான். இவன் சென்று சேர்ந்தார், இந்நாட்டுப் புலவ இரணியாக்ஷனுக்குச் சிவபெருமானால் கொ நனக் கெதிரிலையே கவிவீரராகவா நீ, இக்கப்பட்டுப் பிரமதேவரையெண்ணி ஒரு பொன்னாட்டுப் புலவருடன் வாது செய்யப் வராலுஞ் செயிக்கப்படாத வன்மையும் போயினையோ புகலுவாயே." என இரங் கண்களும் பெற்று அரசு செலுத்திப் பார் கினர். இவர் செய்த நூல்கள் திருக்கழுக் வதிதேவியைக் கண்டு மோகிதனாய்ச் சிவ குன்றபுராணம், திருக்கழுக்குன்றமாலை, பெருமான் மீது யுத்தத்திற்குவந்து அவ சேயூர் முருகன் பிள்ளைத் தமிழ், சேயூர்க் ரது சூலத்தாற் குத்தப்பட்டு அச்சூலத்தின் மேல் பலநாள் உலர்ந்திருந்து சிவபெருமா கலம்பகம், திருவாரூருலா, சந்திரவாணன் கோவை, கயத்தாற்றரசனுலா, பல சீட்டுக் னைத் துதித்ததால் கருணைபெற்றுச் சிவ கவிகள், (தமிழ் நாவலர் சரிதை). கணத்தவனாயினவன். (சிவமகாபுராணம்.) பந்தகாசுரன்-1. இவனைத் தது என்னும், 4. இவனது நாசத்தின் பொருட்டுத் தானவன் குமரன் என்றும், இரண்யா தேவர் சிவபிரானை வேண்ட, சிவபிரான் கூன் குமரன் என்றுங் கூறுவர். இவன் முகத்தில் ஒரு சுவாலை உண்டாயிற்று. பிரமனையெண்ணித் தவம்புரிந்து பலவரங்) அதில் அஷ்டமாத்ருகைளுண்டாய் அசுர