அபிதான சிந்தாமணி

கானன் - 480 காஷ்டிலை இயகம் 'பாருடிக்கவோ வில்லையென்று கோபித்து அவன் செல் உருவத்தைப் தொடையினுங் கண்டு வத்தைக் கவர்ந்து யமபுரி சென்று யமனால் ஆனந்தமடைந்து தன்னூர் புகு தனன். கூகையாகி உடம்பையே யொருமன் வந்த கான்பியூ கஸ்மதம் - சீனா தேசத்தில், லு ரம் தின்னும் கதியடைந்து, பரமபதமடை எனும் நகரம் ஒன்று உண்டு. அவ்விடத் ந்த அரிமித்திரனிடஞ் சென்று யாழ்கற்று தில் கிறிஸ்து பிறக்க (551) க்கு முன் அதைக் காந்தருவருக்கும், நாரதருக்கும் கான்பியூகஸ் எனும் மதஸ் தாபகன் பிறந் பயிற்றி மறு சன்மத்தில் கருடனாயினன். தான். கன்பியூஷியஸ் என்று இவனைக் கானன் - கிருதாந்தனைக் காண்க கூறுவர். இவனது மூன்றாம் வயதில் கானினன் - அக்நிவேசனுக்கு ஒரு பெயர். தந்தை யிறந்தனன். இவன் (15)-வது இவன் இருடியாயினன். வயதில் கல்விகற்றான். (19)-வது வருஷத் கானோபாத்மை - இவள் மங்களவேடு என் தில் பரிணயமடைந்தான். (50) வருஷம் னும் இராமத்திலிருந்த அழகுமிகுந்த தாசி. அரசனிடம் மந்திரியாயிருந்தான். பிறகு இவள் மிக்க அழகுள்ளவ ளாதலால் பூமி ஜீவ தசையில் உண்மை அறிந்து கடவுளின் யிலுள்ள மனிதர் ஒருவரும் தான் விரும் மகிமைகளை யுபதேசிக்கத் தொடங்கி பத்தக்கவரல்லர் என்று ஆசை யொழித் னான். இவனுக்கு (300.) சீடர்கள் சேர்க் துப் பண்டரிபுரத்துப் பெருமாள் விஷ தனர்; இவன் பல நூல்கள் செய்தான். யத்தி லீடுபட்டு ஆண்டுச் சென்றனள். இவன் (57)-வது வயதில் மரணமடைந் அவ்விடத்தில் பெருமாளைப் பஜனை தான். இவனுக்குப் பிறகு இவன் சீடரில் செய்து வருகையில் ஒருவன் அரசனிடஞ் முதல்வரானார் லன் தியூ தாபிலித் யுல்கு சென்று இவளது அழகு முதலியவை கான்பியூகஸ் என்பவர்கள். கான்பியூகஸ் எளைக்கூற அரசன் இவளைத் தனது சமு தர்மாசனத்தை யடைந்தனன். இம்மதத்த கத்திற்கு வரும்படி கட்டளையிட்டனன். வர்க்கு (1660) கோயில்களுண்டு. ஒவ் அவ்வகையே ஒற்றர் இவளை வந்து அழை வொரு வருஷத்திலும் இரண்டு முறை க்கத் தாசி பயந்தவளாய்க் கண்ணனிடஞ் திருவிழா நடத்துவர். இவர்கள் தங்கள் சென்று உன்னை நம்பியவென்னை யாசனி தேவர்களுக்குப் பலி கொடுப்பது வழக்கம். டங் காட்டிக் கொடுக்கலாமோ வென்னப் இம்மதத்தில் கடவுள் ஒருவரே; இக் கட பெருமாள் அர்ச்சகர் முதலியோர் காணும் வுளை யடைதலே மனித ஜன்மத்திற்குச் படி தரிசனந் தந்து அவள துயிரைத் தம் சிரேட்டத் தன்மை . ஆகாசம், பூமி, மனு தொடையி லடக்கினர். அர்ச்சகர் கண்டு ஷஜன்மம் இவை மூன்றுங் கூடினது ஒரு வியந்து அவளுடலைக் கோபுரவாயிற் புற தத்வம். இம்மூன்றில் மனுஷஜன்மம் த்தி லடக்கஞ்செய்தனர். அவ்வுடல் உட விசேடம். சம்பன்னர்களையும், பெரிய னே ஒரு விருக்ஷமாயிற்று. கோயிலினுள் மனுஷரையும் மற்றவர்கள் சேவிக்க புகுந்தவள் வராமை கண்ட தூதர் அர்ச்சக வேண்டும். மனுஷப்பிறவிக்குத் தாய் தந் ரைக் கேட்க அர்ச்சகர் நடந்ததைக் கூறி தையர் காரணமாதலின் அவர்களை வணங்க னர். தூதர் அரசனிடங்கூற, அரசன் அர் வேண்டும். தாய் தந்தையர் வார்த்தைகளைக் ச்சகரை வருவித்தனன், அர்ச்சகர் அர கடக்கக் கூடாது. தாய் தந்தையர் இறக் சனிடஞ் சென்று அக்ஷதைமுதலிய கந்தங் கின் மூன்று வருஷம் வரையில் துக்கம் கள் அரசனுக்குத்தர அதிலொரு உரோ கொண்டாடுவர். பிறகு, மாத்ரு பிதாமஹா மம் இருந்தது. இது என்ன எனப் லயம் என்று ஒரு இடங்கட்டி நாடோறும் பெருமாளுக்கிருந்தது ஒன்று தவறிவந் அவர்களைத் துதித்து வருவர். சிறுமிகள் தது போலு மென்றனர். அரசன் அத்தாசி விருத்தஸ்திரீகளைப் பூஜிப்பர். ஜாதிபேதம் யெவ்வகையாயினள் என அர்ச்சகர் நடந் இல்லை. அனைவரையும் சகோதரர்போல் தது கூறினர். அரசன் உண்மையறிவான் எண்ண வேண்டும். சந்ததியுள்ளோருக்கு வேண்டிப் பெருமாளைத் தரிசிக்கச்செல்ல ஜன்மம் இல்லை. எல்லாரும் நீதி, தயை அருச்சகர் பெருமாளை நோக்கி நாங்கள் முதலிய சுகுணங்களுடன் கூடியிருத்தல் அறியாது செய்த பிழைபொறுத்து அர வேண்டும். சன் காணச் சிகை காட்டவேண்டு மென்று காஷ்டிலை - இவள் மாரகபூசத்தில் ஸ்நான வேண்டினர். அரசன் பெருமாளைத் விரதங்கள் நோற்று நல்லுலகடைந்தவள் தரிசிக்கையில் சிகையையும், தாசியினது (பிருகன்னாரதீய புராணம்.)