அபிதான சிந்தாமணி

கண்ணசன்மன் 330 சண்ணப்பநாயனார் தலைவி அவன்பால் வைத்துள்ள அன்பும் கண்டு தந்தை தாயர்க்கு அறிவிக்கச் சென் தோழி கூற்கை விளங்கக் கூறுகின்றார்.) றனர். திண்ணர் சிவமூர்த்திமீது முன் இவர் பாடியது நற், கநிசும் பாட்டு, னிருந்தவைகளை நீக்கி வாயிற்கொண்ட தண்ணசன்மன் - ஒரு பாகவ கன் விஷ்ணு நீரை அபிடேகஞ் செய்து தலையிலிருந்த மூர்த்தி தன்னில் ஆவேசமாயிருக்க வேண் பூக்களைச் சூட்டி யிறைச்சி முதலிய வுணவு டியவன், களை புண்பித்து வந்தனர். முன் சென்ற கண்ணப்பநாயனார் - பொத்தப்பிநாட்டில் நண்பரா லறிவிக்கப்பட்ட தந்தை தாயார் உடுப்பூரில் வேடர்களுக்கு அரசனாயிருந்த இவரிடம் வந்து அழைக்க இவர் மறுத் நாகனுக்கும் அவன் மனைவி தத்தையென் தது கண்டு சென்றனர். இது நிற்க அக் பவளுக்கும் பிறந்து திண்ணன் என்னும் காளத்தி நாதருக்கு நாடோறும் பூசை பெயருடன் வளர்ந்தனர். இவர் ஒருநாள் புரிந்து வரும் சிவகோசரியார் சன்னிதா தமது நண்பர் நாடன் நாணன் இருவ னத்தை வந்து கண்டு வருந்திச்சுத்திசெய்து ருடன்கூடி வேட்டைக்குச் சென்று ஒரு அவ்விட மிருக்கும் மாம் சாதிகளைப் போக் பன்றியைத் தொடர்ந்து கொன்று இளைப் கிச் சம்புரோக்ஷணாதிகள் செய்து தமது படைந்து காகத்திற்கு நீர் கேட்டனர். தவச்சாலை செல்ல மறுநாளு மிவ்வகை அந்த நண்பர் அருகில் பொன்முகரி இருக் யிருந்தது கண்டு சுவாமிகள் சந்திகானத்து கின்றது எனத், திண்ணர் அவ்விடஞ்செல் முறையிட்டனர். சிவமூர்த்தி, இவர் கன வோமென்று பன்றியுடன் அற்றங்கரை விற் றோன்றி இவாது தன்மை முழுதுங் யை யணைந்து அருகு இருந்த சீகாளத் கூறி இவரது செயல்களை உமக்கு அறி தித் திருமலையைக்கண்டு காடனை நோக்கி விக்கிறேன். நீர் பூசைமுதலிய முடிந்த நீ பன்றியைப் பதப்படுத்து எனக் கட்டளை பின் நமக்குப்பின் ஒன்றியிருக்க என்று யிட்டுத் தாமும் நாணனும் அம்மலைமீது மறைந்தனர். வேதியர் விழித்து அபசாரப் சென்றனர். திண்ணனார் அம்மலைமீது பட்டோமென்று மனம் வருந்தி மறுநாள் எழுந்தருளியிருக்கிற சீகாளத்தியப்பரைத் தமது பூசைமு தலிய முடித்துச் சிவாஞ் தரிசித்து நெருப்பைக் கண்ட மெழுகு ஞைப்படி மறைவில் பார்த்திருந்தனர். பாவைபோல் மனமுருகி விட்டுப் பிரியாது திண்ணர் சிவமூர்த்திக்கு வேண்டிய உண தன் சொற்கேட்கும் குழந்தைக் குருகும் வுகளைச் சேகரித்துப் பூசைக்குத் திரும்பி தாய்போல் சுவாமியுடன் கொஞ்சிக் குலா னர். சிவமூர்த்தி இவரது அன்பினைச் வி அருகிருந்த நாணனை நோக்கி இந்தத் சிவகோசரியார்க்கு அறிவிக்க எண்ணித் தேவர்க்கு எதோ புட்பம் சாத்தி யிருக் தமது வலக்கண்ணில் உதிரஞ்சிந்த விட்ட கிறதே என்ன என் றனர். நாணன் சில னர். திண்ணர் சிவமூர்த்தியின் கண் நாட்களுக்கு முன் நானும் உன் தந்தையும் ணைக் கண்டு யாவரோ பகைஞர் இத் இம்மலைக்கு வந்தோம்; அந்தக் காலத்தில் தீங்கு செய்தனர் என்று மனங்கலங்கி ஒரு வேதியர் இவரை நீராட்டிப் புட்பஞ் அவர்களைத் தண்டிக்க அங்கு மிங்குங் சூட்டித் தாம் வைத்திருந்த உணவை ஊட் தேடி யாரையுங்காணாது பல மூலிகை டக் கண்டேன் என் றனன். திண்ணர் முதலியவற்றையும் கண்ணிற் பிழியவும் இதனைக் கேட்டு இந்தக் குடுமித்தேவர்க்கு அது நிற்காதிருக்கக் கண்டு ஊனுக்கூனி அது பிரியம் போலும், ஆயின் நான் அந்தப் டல் வேண்டுமென எண்ணித் தமது படி செய்வே னென்று கடைப்பிடித்து கண்ணை அம்பினாற் றோண்டி அப்பினர். மலையினின்று இழிந்து காடனிருக்குமிடத் உடனே உதிரப்போக்கு நின்ற துகண்டு தில் அவன் பதப்படுத்தியிருந்த பன்றி ஆனந்தக் கூத்தாடினர். சிவமூர்த்தி, யிறைச்சியைத் தாம் சுவைத்து உருசி மீண்டு மிடது கண்ணில் இரத்தஞ் சோர யுள்ளவைகளைத் தேக்குத் தொன்னையிற் விட, திண்ணர் சலியாதவராய் நான் மரு கொண்டு பொன் முகரியின் ஜலத்தை ந்து கண்டுகொண்டேன் எனக் களிப்புடன் வாயிற்பெற்றுப் பூக்களைப் பறித்துத் தமது இரத்தம் வரும் கண் தமக்குத் தெரியும்படி சிரத்தில் வைத்துக் கொண்டு தமது குடு தமது செருப்புக் காலைக் கண்ணினருகு மித் தேவர் மலைக்குத் திரும்பினர். இவ ஊன்றிக்கொண்டு தமது கண்ணை த் ரது செய்கை யறிந்த நண்பர்கள் திண் தோண்டுகையில் சிவமூர்த்தி அன்பிற் ணரை வலிந் தழைத்தும் திரும்பாதது குக் களித்து "நில்லு கண்ணப்ப நில்லு தச்சியைத. 'தேக்குத ஜலத்தை