அபிதான சிந்தாமணி

ஔவையார் 308 ஔவையார் விட்டானோ - முட்ட முட்ட, பஞ்சமே இச்சித்திருந்த பொருள் தாயத்தார் கொள் யானாலும் பாரமவனுக் கன்னாய், நெஞ் வாரே, எற்றோ மற்றெற்றே மற்றெற்று சமே யஞ்சாதே நீ" என்ற செய்யுளைப் என்றும் பாடிப் பிறப்பினைத் தெரிவித்து பாடிப் பாணன் வீட்டிலும் புல்வேளூர், அவளைத் தழிழறியம் பெருமாளாகவும், அதியமானூர், திருக்கோவலூரினும், அவளைவிரும்பி உயிரிழந்த அரசகுமானை வளர்ந்து வந்தனர். பாணன், இவருக்கு விறகு தலையனாகவும் பிறக்க அருள் புரி வயது வந்தது ஆதலின் மணஞ்செய்ய ஒரு ந்து நடுநாட்டின் வழிச் சென்றனர். அங் மணமகனை நிச்சயித்து அவனிடம் தன் நாட்டின் பெருங்கணவாய் ஊரின் வழிப் குலாசாரப்படி சேலை முதலியன பெற்றுத் போகையில் பெருமழையில் நனைந்து உத தன் குமரியை உடுத்திக்கொண்டு வரும் றல் கொண்டு ஒருவீட்டில் நுழைய அவ்வி படி கட்டளையிடப் பெண் சேலையை உடுத் டம் இவரைக் கண்ட அங்கவை, சங்கவை திக்கொண்டு கிழவுருத் தாங்கி வந்தனர். என்னுமிரண்டு பெண்களும் தீமூட்டமிட் மணமகன், எனக்கிந்தக் கிழவி வேண்டாம் டுக் குளிரைநீக்கி நெய்யொடு கலந்த இலைக் என நீங்கினான். பெண்ணும் அன்று முதல் கறி யன்னமிட அவர்களிட்டவுணவுண்டு மணமிலாது ஔவையெனப் பெயர்பெற் களித்து வெய்தாய் நறுவி தாய் வேண்ட றுக் காலங்கழித்துச் சிலம்பியிட்ட கூழா பாவுந் தின்பதாய், நெய்தானளாவி நிறை லச் சிலம்பிமீது பொய்யாமொழிப்புலவர் யிட்டுப்.- பொய்யே, படகென்று சொல் பாடாது விட்ட " தண்ணீரும் காவிரியே லிய முதத்தையிட்டாள், சடகஞ் செறி தார்வேந்தன் சோழனே, மண்ணாவதுஞ் டாதோ சைக்கு." எனப்பாடி அவ்விரு சோழ மண்டலமே - பெண்ணாவாள், அம் வரையும் தெய்வீக ராசனுக்குக் கல்யா பொற்சிலம்பி யாவிந்தத் தாளணியும், செம் ணஞ் செய்விக்க அரசனைக் கேட்கையில் பொற்சிலம்பே சிலம்பு எனப் பாடி அரசன் தமிழ்நாட்டு மூவேந்தரும் வந்து முடித்துக் கூழுக்குப்பாடியெனப் பெயர் செய்விக்கின் செய்து கொள்கிறேன் என பெற்று ஒரு சுடுகாட்டுச் சாவடியில் வந்து ஒளவை அந்த மூவாசருக்கும் ஒலையெழுத தங்கியிருந்தனர். அவ்விடம் அளகாபுரத்து விநாயகரைத் தியானித்து "ஒரு கையிரு அரசன் குமரியாகிய எலங்குழலி முதற் மருப்பு மும்ம தத்து நால்வாய்க், கரியுரி சாமத்தில் ஆவேசமாகத் தம்மிடம் வந்து வைக் கங்காளன் செம்மல் - கரி முகவன், பயமுறுத்த அந்த ஆவேசத்தின் தன் கண்ணால வோலை கடிதெழுதவாரானேல், மையை அறிந்து வெண்பாவிருகாலிற் தன்னாண்மை தீர்ப்பேன் சபித்து" எனப் நல்லானை வெள்ளோலை, கண் பார்க்கக் பாடி விநாயகரெழுத "புகார் மன்னன் கையாலெழுதானைப் - பெண் பாவி, பொன்னிப்புனனாடன் சோழன், தகா பெற்றாளே பெற்றாள் பிறர் நகைக்கப் தென்று தானங்கிருந்து - நகாதே, கடி பெற்றாளே, எற்றோமற் றெற்றோமற் தின்வருக கடிக்கோவலூர்க்கு, விடியப் றெற்று " என்றும், மற்று மவ்வாவேசம் பதினெட்டாநாள்" எனவும் "வையைத்த இரண்டாம் சாமத்தும் வா "எண்ணாயிரத் றைவன் மதுராபுரித் தென்னன், செய்யத் தாண்டு நீரிற்கிடந்தாலும், உண்ணீரம் பற் தகாதென்று தேம்பாதே -தையலர்க்கு, சாக் கிடையே போல் - வண்ணமுலைப், வேண்டுவன கொண்டு விடியவீ சொன்பா பொற்றொடி மாதர் புணர்முலைமேற்சாரா னாள், ஈண்டு வருகவிசைந்து" எனவும், ரை, எற்றோ மற்றெற்றே மற்றெற்று." சேரலர்கோன் சேரன் செழும் பூந்திருக் என்றும், பின்னும் மூன்றும் சாமத்தும் வா கோவல், ஊரளவுந் தான் வருகவுட்காதே, அதை நோக்கி " வானமுளதான் மழை பாரிமகள் - அங்கவையைக் கொள்ளவா யுன தான் மண்ணுலகில், தானமுள தால் 'சன் மனமிசைந்தான், சங்கியாதே வருகத் தயையுள் தால் - ஆவபொழு தெய்த்தோ தான் '' எனக் கடிமண ஒலைவிட்டு வரு மிளைத்தோ மென்றேமாந்திருப்போரை, வித்தனர். அரசர் மூவரும் வந்து ஒளவை எற்றோ மற்றெற்றே மற்றெற்று." என் யை நோக்கிச் செய்தியறிந்து எதிரிலிருந்த றும், பின்னும் நான்காம் சாமத்து வந்து பனந்துண்டந்தளிர்த்துப் பழுக்குமாயி. பயமுறுத்த அதைக்கண்டு "கருங்குளவிச் இப்பெண்களைத் தெய்வீகராசனுக்கு மணம் குறைத்து றீச் சங்கனிபோல, விருந்தினர்க் பிக்கலாம் என, அவ்வாறே ஒளவை பனந் கொன் றீயாதான்வாழ்க்கை - அரும்பகலே, துண்டை நோக்கி "திங்கட்குடையுடை