அபிதான சிந்தாமணி

ஒட்டக்கூத்தர் 282 ஒட்டக்கூத்தர் கண்ணினா ளிவ்வளவு சிற்றிடையாள், புகழேந்தியின் கல்வித்திறத்தை வியந்து இவ்வளவே போலுமிள முலையாள்- இவ் இராப் போஜனத்திற்குச் செல்லாமலிருக் வளவு, நைந்தவுடலாணல மேவுமன்மதன் கையில் மனைவியார் கால நீட்டித்த தறிந்து கை, ஐந்து கணையால் வாடுவாள்'' என்ன போஜனத்திற் கழைக்க, வராமை கண்டு அக்கருத்துத் தமதல்லாததைத்தெரிவித்து சீனிகலந்த பால்கொண்டு வருவல் எனக், மீண்டும் திங்களின் பெயரில் ஒரு கவி, கூத்தர், நீ பாலில் புகழேந்தியின் வெண் பொருள் வேற்றுமையாய் மும்ழறை வாப் பாவைப் பிழிந்து தரினும் வேண்டேன் பாடுக எனக் கூத்தரும் வெள்ளத்தடங் என்றனர். இதனைக் கேட்டு ஆங்குவந்து காச்சினவாளை வேலிக்கமுகின் மீதேறித், ஒளித்திருந்த புகழேந்தியார், பொருக்கென துள்ளிமுகிலைக் கிழித்து மழைத்துளியோ வெளிப்படத் தம்பாற் பகைவிட்டுச் சிநே டிறங்குஞ் சோணாடா, கள்ளக் குறும்பர் கம் பாராட்டக் கண்டு இருவரும் களித் குலமறுத்த கண்டா அண்டர் கோபாலா, திருந்தனர். இவ்வாறு சோழனிடத்து பிள்ளை மதிகண்டெம்பேதை பெரியமதியு வளம்பெற வாழ்கையில் ஒருநாள் குடந் மிழந்தாளே" என்றனர். இதனைக் கேட்ட தை வீரசிங்காதீன மடத்தில் வாழ்ந்த தவ ஒளவையார் ''ஒட்டா ஒருமதிகெட்டாய்” சிகள் பலரில் ஒருவர் முத்தமிழ் விரகரா என்று அரசனுக்கு அவ்விருவரின் வன் கிய ஆளுடைய பிள்ளையார் தேவாரத்தை மை தெரிவித்தனள். பின்னொரு நாள் யோதிப் பலியேற்பவர், திருவீழிமிழலை சோழன் தனது சமஸ்தான வித்வான்க யீசர் திருப்பதிகத்தை ஓதிக்கொண்டு ளிருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு திரு பலியேற்கு மொருதினம், அத்திருப்பதி 'நெய்த்தான மென்னுஞ் சிவத்தலஞ் கத்தி லுள்ள தாகிய "கல்லானிழற்கீழா 'சென்று சேவித்து அவர்களிருவரையும் யிடர்காவா யெனவானோ, செல்லாமொரு பாடக்கூற, ஒட்டக்கூத்தர் “விக்காவுக்கா தேராய யன்மறை பூட்டி நின்றுய்ப்ப, வித்தாவிப்போய் விட்டானட்டார் சுட்டூர் வல்வாயெரி காற்றீர்க் கரிகோல் வாசுகி புக்கார், இக்காயத்தாசைப் பாடுற்றே யிற் நாண்கல், வில்லாலெயி லெய் தானிடம் றேடிப்போய் வைப்பீர் நிற்பீர், அக்கா வீழிம்மிழலைய்யே.'' என்னுந் தேவாரத் டப்பேய் தொக்காடச் சூழப்பாடத்தீவெப் தைச் சொல்லிக்கொண்டே ஒட்டக்கூத்த பாடப்பூண், நெக்காடக்கானத் தாடப்போ ரது மனைவாயிலில் நிற்க, அப்புலவர் நெய்த்தானத் தானைச் சேவித்தே" என்ற பலவும் அறிந்தவராயினும், அத்தேவாரப் னர். மற்றொருநாள் திருக்குறுங்குடிப் பொருளைப் பலகாற் சிந்தித்தும் விளங்கா பெருமாளைப் பாடக்கூறக் கூத்தர் "திக் மையின் மயங்கி, அச் சிவயோகியாரை குக ளெட்டுக்கயந்துக்கமுற்றுத் திடுக்கிட் 'இத் தேவாரத்தின் பொருள் கூறுக" டலற, மைக்கடற்குட் சரந்தைக்க விட் என்று கேட்டனர். அவ்யோகியார் சின டோற் கிடமாமதுர, இக்கு முற்றிக்கணுச் ந்து, இதன் பொருள் யானறிந்திலேன். சற்று விட்டுத் தெரித்திட்ட முத்தைக், நீ அறிந்துரைப்பினும், அத் தேவாரத்தின் கொக்குமொக்கிக் கக்கிவிக்குமச் சோலைக் ஒரு மொழியேனும் பொருள் நிரம்புமோ' குறுங்குடியே" இவர் புகழேந்தி நளவெ என்றனர். இது கேட்ட புலவர், விருப்ப ண்பா பாடிச் சோழன் சமஸ்த்தானத் தரங் மிகும் இன்னிசையோடு பாடுதலால் நிச்ச கேற்றுகையில் "மல்லிகையே வெண்சங் யித்தற் கரிதாயிற்று ; ஆதலின் அதன் கா வண்தே" எனுஞ் செய்யுளில் சங்கூது பொருள் யாது என்று கேட்டவழி, அவர் வோன் ஊதுங்கால் சங்கினடிப்புறத் தூது அதன் பொருளை மொழியாது வசைமொ வானேயன்றி மேற்புறத் தூதுதல் வழக்கன் ழிந்தனரென்று பெருங்கோபங் கொண்டு றெனவும் செப்பிளங் கொங்கை மீர் அச் சிவயோகியாரைப் புலவர் கசையைக் திங்கட் சுடர்பட்டுக் கொப்புளங் கொண்ட கொண்டு அடிக்க, அவரும் மடிந்து வீழ்ந் குளிர்வானை" எனும் வெண்பாவில் திங்க தார். மாறுபட்ட மனத்துடன் பெருஞ் ளின் சுடர் பட்டுக் கொப்புளங்கொண்ட சினங்கொண்ட ஒட்டக்கூத்தர், அழிவற்ற குளிர்வான் என்றது சரியே ஆயினும் அக் சிவனடியார்க்கு இவ்வாறு அழிவியற்றித் கொப்புளத்திலிருந்து சீயாவது சிலை நீரா தம் மனையடைய அச்சிவயோகியார் வசிக வது வடிதலுண்டோ என வினாவி அவர் கும் மடத்திலுள்ள சங்கமர்கள் இச்செய்தி கூறிய விடையா லமைந்து, ஒருநாள் கேட்டலும் பெரிதொ லித் தெழுந்து