அபிதான சிந்தாமணி

பன்னாடு - மாறன்வழுதி 1065 பக்ஷவிபக்ஷ - விருத்தன மா பன்னுதேந்தபாண்டியன் மாறன் வழதி அவன் தலையை அவனே தொடும்படி தக் நற்றிணை தொகுப்பித்த பாண்டியன். திரஞ்செய்து இறக்கக் செய்தனர் எனவும் பன்ஹாஜிரசபுத்திரர் குஜராத்தி தேயத் கூறுவர். தில் டோகராபூர் என்னும் நகரத்தில் இரு பஷ்யன் இரண்யநாபன் குமரன், ந்த அரசனிடத்தில் உத்தியோகஸ்தர். ஒரு பக்ஷசபக்ஷ ஏகதேசவிருத்தி விபக்ஷவியா தீபாவளி பண்டிகையில் ஒருநாள் தீபோற் பகம் - திக்கு, காலம், இவை திரவியம், சவம் செய்து கொண் டிருக்கும் போது பன் அமூர்த்தமாகையினால் என்கிற எது பசு ஹாஜி, தம் முன்றானையைக் கசக்சினர். எகதேசமாயிருக்கிற மனத்தினிடத்திலும், அரசன் அதுகண்டு என்ன என்று வினவத் சபக்ஷ ஏகதேசமாயிருக்கிற பூமியாதியிடத் துவாரகையில் பெருமாள் தீபோற்சவங் திலும் இராதிருத்தலால் விபக்ஷமான ஆன் கொள்ளுகையில் அர்ச்சகர் தீபார்த்தி செய் ஆகாசத்தில் வியாபித்திருத்தலாலும் யத் தீப்பட்டுப் பெருமாள் திருவாடை என்ப. (சிவ, சித்). பற்றியது. அதனைக் கசக்கினேன் என்ற பக்ஷசபக்ஷவியாபகவிபக்ஷ ஏகதேசவிரு னர். அப்போது பெருமாள் என்ன ஆடை த்தியென்கிற அனை காந்திகள்- இது பசு, யுடுத்திருந்தனர் என்னப் பச்சையாடை கொம்பை யுடைத்தாகையினால் என்கிற யென் றனர். உடனே அரசன் தன்னினத் இந்த எது, பக்ஷமாயிருக்கிற இந்தப் பசுவி தவனாய்த் துவாரகையிலிருந்த அரசனுக் னிடத்தும், சபக்ஷமாயிருக்கிற எல்லாப் கெழுதி உண்மையறிந்து பக்தருக்கு மானிய பசுக்களிடத்தும், வியாபித்திருத்தவாலும் முதலிய கொடுத்து பகரித்து வந்தனன், விபக்ஷ ஏகதேசமாகிற கோஜாதியி லிருத் பஜமாநன்- 1. அந்தகன் குமரன். தலினாலு மென்க. (சிவ. சித்) 2. விடூர தன் தந்தை. பக்ஷத்ரயவ்யாபக அனை காந்திகள் - சத் பஸ்மம் - விபூதி - இது ஆதியில் சிவனி தம் அநித்யம் அறியப்படுகையினாலென்கிற டத்தில் பக்தியுள்ளவர்க்குக் காப்பின்பொ எது ; பக்ஷமாயிருக்கிற சத்தத்தினிடத்தி ருட்டுச் சிவபிரானால் கொடுக்கப்பட்டது . லும், சபக்ஷமாயிருக்கிற கடத்திலும் விப (பார-அது 147-சுத்) க்ஷமாயிருக்கிற ஆகாசத்திலும் இருக்கையா ஸ்மாசுரன் - சுகன் என்னும் அகான் கும லென்க. (சிவ. சித்). என். (இவனை விருகாசுரன் எனவுங் கூறு பக்ஷம் -1. பூர்வபக்ஷம், அபரபக்ஷம் என வர்.) இவன் சிவமூர்த்தியை யெண்ணித் இரண்டாம். பக்ஷம் பதினைந்து நாள் கொண் தவம்புரியச் சிவமூர்த்தி இவனுக்குத் தரி பிரதமை முதல் பெளர்ணமி வரை சனந் தந்து யாது வேண்டு மென் றனர். யில் பூர்வபக்ஷம் எனவும், பௌர்னமி அசுரன், நான் எவர் சிரத்தில் கைவைக்கி முதல் அமாவாஸ்யை வரையில் அபர னும் அவர்கள் இறக்கவென வரங்கேட்டு பவும் எனவுங் கூறுவர். இதனைச் சுக்கில அவ்வகை அம்மூர்த்தி அருள் புரியப் பெற் பக்ஷம், கிருஷ்ணபக்ஷம் எனவுங்கூறுவர். இதன் உண்மையறிய அசுரன் 2. துணி பொருளுக்கிடமாம். அதாவது- சிவமூர்த்தியின் சிரத்தில் கை வைக்கத் இந்த மலையில் நெருப்புண்டென்று சுட்டிக் தொடங்குகையில் சிவமூர்த்தி நாடகமாய் கூறுதல் மறைந்தருளினர். உடனே விஷ்ணுமூர் பக்ஷவிபக்ஷ ஏகதேசவிருத்தி சபக்ஷவியா த்தி இவ்வசுரன் காணும்படி பெண்ணு பகனுகிய அனைகாந்திகள் திக்கு, ருக்கொண்டு வந்தனர். அசுரன் காலம், திரவியமல்ல மூர்த்தமா யிருக்கை பெண்ணைக்கண்டு விரும்பிப் பின் செல்லப் வினால், எனவே, பக்ஷ ஏகதேசமான மனத் பெண் நீ ஸ்நானஞ்செய்து வருகவென திலும், விபக்ஷ ஏகதேசமான ஆன்மாவினி அவ்வகை அவன் ஸ்நானஞ் செய்கையில் டத்தும், இருத்தலாலும், சபகமாயிருக் அறியாது தன் கரத்தைத் தானே தலையில் கிற குணாதிகளை யெல்லாம் வியாபித்திருக் வைத்துக்கொண்டு இறந்தனன். சையாலும், சபடி முதலிய விருத்தியு செய்கையைக் கண்ட சிவமூர்த்தி விஷ்ணு மிவைகளில் வந்து வியாபிக்குமாதலால் வின் கோலத்தைக்கண்டு புணர்ந்து அரி என்பர். (சிவ.சித்) அரப்புத்திரனைப் பெற்றனர் என்பர் சை பக்ஷவிபக்ஷ ஏகதேசவிருத்தி யென்கி) வர். பின்னும் சிலர் விஷ்ணு பிரமசாரி விருத்தன் - நித்யஞ் சத்தம் பிரயத்னாந் யுருக்கொண்டு அவனெதிரில் தோன்றி திரமாகையினால், இந்த எது, வாயு முத 134 நனன்.