அபிதான சிந்தாமணி

ஒளவையார் 306 ஔவையார் தால் அவன் கிணற்று நீர் தானே பெருகிப் பல சமயங்களில் தனித்தனிப் பாடல்கள் பாயச்செய்து அவன் மீது வரகரிசிச் பாடியவர். ஒளவையார் திருக்கோவலூரில் சோறும் வழுதுணங்காய் வாட்டும், மாமு மழையால் நனைந்து வந்தபோது அங்கவை, செனவே புளித்த மோரும் - பரிவுடனே, சங்கவை என்பார் தமக்கு ஈரம் புலர்த்தத் புல்வேளூர்ப் பூதன்புகழ்ந்து பரிந்திட் தந்த ஒரு நீலச் சிற்றாடைப் பொருட்டுப் சோ, றெல்லாவுல கம் பெறும். 10 "பாரிபறித்த பறியும் பழயனூர்க், காரி என்று புகழ்ந்து 'கோரைக்கால் ஆள் கொடுத்தகளை கொட்டும் -சேரமான், வான் கொடையையிழித்து" "கரியாய் வாராயென வழைத்தவாய் மையுமிம் ப்பரியாகிக் காரெருமை தானாய், எருதாய் மூன்று, நீலச் சிற்றாடைக்குநேர்." எனப் முழப் புடவையாகித் திரிதிரியாய்த், பாடினர். பாரிபாற் பரிசில் பெறச் தேரைக்கால் பெற்றுமிகத் தேய்ந்து சென்றபோது இவன் இவரைப் பிரிய மன காலோய்ந்ததே, கோரைக்காலாள் வான் 'மிலாது நீட்டித்தல் காரணமாகத் தாம கொடை," என நிந்தித்து, " காலையி திக்க ஒளவைபோதலைக் குறிப்பிக்கப் பாரி லொன்றவர்கடும் பகலில் ஒன்றவர், பெரும்பொருள் கொடுத்து அனுப்பி அவர்க் மாலையி லொன்றாவர் மனிதரெல்லாம் - குப் பின்னர் சிலரை ஏவி அவர் கொண்டு சாலவே, முல்லானைப் போல முகமும் அக செல்லும் பொருளைக் கவாச்செய்ய அவர் மும் மலர்ந்த, நல்லானைக் கண்டறியோம் கள் அங்கனஞ் செய்ய ஒளவை மீண்டு நாம். " என முல்லானைப் புகழ்ந்து பாடினர். பாரியிடம் வந்து நடந்ததைக் கூற முகத் இவர் பந்தன் என்பான் மேல் பந்தனந்தாதி தால் வருந்தி அகத்தான் மகிழ்ந்து ஒளவை யும் வமணி மாலையும் பாடிக் கருநெல்லிக் யாரைத் தமதிடம் வைத்திருந்து அவர் கனியும் உடுக்க இளமை தரும், தெய்வீக மீளுங்காலத்து வேண்டிய தந்தனுப்பினன். வஸ்திரமும் பெற்றனர். இவ்வாறு அன்றி இவர் பழையனூரில் காரிபாற் சென்றிருக் யும் அதியமா னெடுமானஞ்சி அமுதமாகிய கையில் இவர் வேற்றுர்க்குப் போக விரும் செல்லிச் கனி தந்ததாகவும் கூறுவர். இவ பிக் கழனியில் வேலை செய்து கொண்டி பால் பாடப்பெற்றவர்கள் தொண்டை ருந்த காரியாரை விடை கேட்கையில் அவர் மான். அதிகமான் மகன் பொகுட்டெழினி, இவரைப் பிரிய மனமிலாது அவர் தம்கை நாஞ்சில்வள்ளுவன், சேரமான் மாவெண் யில் பெற்றிருந்த களைக்கோலை இவர் கை கோ, பாண்டியன் கானப் பேர் தந்த உக்கி யிற்கொடுத்துத்தாம்களையெடுத்த இடத்தை சப் பெருவழுதி, சோழன் இராசசூயம் அளக்கச் செய்தனர். அவ்வாறு அளக்க வேட்டபெரு நற்கிள்ளி முதலியவர். தமிழ் பொழுதுபோகச் சில நாள் தங்கியிருந்து நாட்டு மூவேந்தரும் ஆதொண்டைச் சக்க நீங்கினர். ஒருநாள் சேரன், அரண்மனை வர்த்தியும் இருந்தபோது எந்நாடு சிறந் யில் பலருடன் விருந்துண்ணுகையில் புதி தது எனக் கேட்க அதற்கு வேழமு யோன்வர அவனுக்கு விருந்தளிக்க வேறி டைத்து மலை நாடுமேதக்க, சோழவளநாடு டங் காணாது மற்றவர்களை எழுப்புதற் சோறுடைத்து - பூழியர்கோன், றென் கும் மனங்கொளாது சோன் தன்னன்பின னாடு முத்துடைத்து தெண்ணீர் வயற் ராகிய ஒளவையாரை வருகவெனவழைக்க செண்டை, நன்னாடு சான்றோருடைத்து. 11 உடனுண்டவர் எனவும் கூறுவர். தகடூர் "வஞ்சி வெளிய குருகெல்லாம் பஞ்சவன்ற, சென்று ஆண்டிருந்த அதிகமானெடுமா னான்மாடக் கூடலிற் கல்வலிது, சோழனு னஞ்சிப் பரிகினீட்டித் தனனாக அவனை றத்தைக் கரும்பினிது தொண்டைமான், முனிந்து செல்லத் துணிகையில் அவன் கச்சியுட்காக்கை கரிது." எனவும் பாடிய தன்னிடமிருந்த நெல்லிக்கனியைத்தரப் வர். குலோத்துங்க சோழன் கலியாணத் பெற்று அவனை "பூங்கமல வாவி சூழ்புல் 'திற்குச் சென்று "வாப்புயா'' எனப் வேளூர்ப் பூதனையும், ஆங்கு வரு பாற் புகழ்ந்து வாழ்த்தச் சோழன் அதன் கருத்த பெண்ணை யாற்றினையும் - ஈங்கு, மறப் றியாது ஒட்டக்கூத்தரை நேர்க்க அவர் பித் தாய் வாளதிகா வன் கூற்றை நாவை, அஃதறிந்து வரப்புயா நீருயரும், சீருயா யறுப்பித்தாயாமலகந்தந்து." என்று அவ நெல்லுயரும், நெல்லுயாக் குடியுயரும், னைப் பாடினர், இவர் அதிகமான் பொருட் குடியுயாக் கோலுயரும். கோலுயாக் டுத் தொண்டமானிடம் தூது சென்றார். கோலுயர்வான்" என்றனர். பின்னும் பற் காரிக்கு ஆடுவாங்கிக் கொடுக்க வேண்டி
ஒளவையார் 306 ஔவையார் தால் அவன் கிணற்று நீர் தானே பெருகிப் பல சமயங்களில் தனித்தனிப் பாடல்கள் பாயச்செய்து அவன் மீது வரகரிசிச் பாடியவர் . ஒளவையார் திருக்கோவலூரில் சோறும் வழுதுணங்காய் வாட்டும் மாமு மழையால் நனைந்து வந்தபோது அங்கவை செனவே புளித்த மோரும் - பரிவுடனே சங்கவை என்பார் தமக்கு ஈரம் புலர்த்தத் புல்வேளூர்ப் பூதன்புகழ்ந்து பரிந்திட் தந்த ஒரு நீலச் சிற்றாடைப் பொருட்டுப் சோ றெல்லாவுல கம் பெறும் . 10 பாரிபறித்த பறியும் பழயனூர்க் காரி என்று புகழ்ந்து ' கோரைக்கால் ஆள் கொடுத்தகளை கொட்டும் - சேரமான் வான் கொடையையிழித்து கரியாய் வாராயென வழைத்தவாய் மையுமிம் ப்பரியாகிக் காரெருமை தானாய் எருதாய் மூன்று நீலச் சிற்றாடைக்குநேர் . எனப் முழப் புடவையாகித் திரிதிரியாய்த் பாடினர் . பாரிபாற் பரிசில் பெறச் தேரைக்கால் பெற்றுமிகத் தேய்ந்து சென்றபோது இவன் இவரைப் பிரிய மன காலோய்ந்ததே கோரைக்காலாள் வான் ' மிலாது நீட்டித்தல் காரணமாகத் தாம கொடை என நிந்தித்து காலையி திக்க ஒளவைபோதலைக் குறிப்பிக்கப் பாரி லொன்றவர்கடும் பகலில் ஒன்றவர் பெரும்பொருள் கொடுத்து அனுப்பி அவர்க் மாலையி லொன்றாவர் மனிதரெல்லாம் - குப் பின்னர் சிலரை ஏவி அவர் கொண்டு சாலவே முல்லானைப் போல முகமும் அக செல்லும் பொருளைக் கவாச்செய்ய அவர் மும் மலர்ந்த நல்லானைக் கண்டறியோம் கள் அங்கனஞ் செய்ய ஒளவை மீண்டு நாம் . என முல்லானைப் புகழ்ந்து பாடினர் . பாரியிடம் வந்து நடந்ததைக் கூற முகத் இவர் பந்தன் என்பான் மேல் பந்தனந்தாதி தால் வருந்தி அகத்தான் மகிழ்ந்து ஒளவை யும் வமணி மாலையும் பாடிக் கருநெல்லிக் யாரைத் தமதிடம் வைத்திருந்து அவர் கனியும் உடுக்க இளமை தரும் தெய்வீக மீளுங்காலத்து வேண்டிய தந்தனுப்பினன் . வஸ்திரமும் பெற்றனர் . இவ்வாறு அன்றி இவர் பழையனூரில் காரிபாற் சென்றிருக் யும் அதியமா னெடுமானஞ்சி அமுதமாகிய கையில் இவர் வேற்றுர்க்குப் போக விரும் செல்லிச் கனி தந்ததாகவும் கூறுவர் . இவ பிக் கழனியில் வேலை செய்து கொண்டி பால் பாடப்பெற்றவர்கள் தொண்டை ருந்த காரியாரை விடை கேட்கையில் அவர் மான் . அதிகமான் மகன் பொகுட்டெழினி இவரைப் பிரிய மனமிலாது அவர் தம்கை நாஞ்சில்வள்ளுவன் சேரமான் மாவெண் யில் பெற்றிருந்த களைக்கோலை இவர் கை கோ பாண்டியன் கானப் பேர் தந்த உக்கி யிற்கொடுத்துத்தாம்களையெடுத்த இடத்தை சப் பெருவழுதி சோழன் இராசசூயம் அளக்கச் செய்தனர் . அவ்வாறு அளக்க வேட்டபெரு நற்கிள்ளி முதலியவர் . தமிழ் பொழுதுபோகச் சில நாள் தங்கியிருந்து நாட்டு மூவேந்தரும் ஆதொண்டைச் சக்க நீங்கினர் . ஒருநாள் சேரன் அரண்மனை வர்த்தியும் இருந்தபோது எந்நாடு சிறந் யில் பலருடன் விருந்துண்ணுகையில் புதி தது எனக் கேட்க அதற்கு வேழமு யோன்வர அவனுக்கு விருந்தளிக்க வேறி டைத்து மலை நாடுமேதக்க சோழவளநாடு டங் காணாது மற்றவர்களை எழுப்புதற் சோறுடைத்து - பூழியர்கோன் றென் கும் மனங்கொளாது சோன் தன்னன்பின னாடு முத்துடைத்து தெண்ணீர் வயற் ராகிய ஒளவையாரை வருகவெனவழைக்க செண்டை நன்னாடு சான்றோருடைத்து . 11 உடனுண்டவர் எனவும் கூறுவர் . தகடூர் வஞ்சி வெளிய குருகெல்லாம் பஞ்சவன்ற சென்று ஆண்டிருந்த அதிகமானெடுமா னான்மாடக் கூடலிற் கல்வலிது சோழனு னஞ்சிப் பரிகினீட்டித் தனனாக அவனை றத்தைக் கரும்பினிது தொண்டைமான் முனிந்து செல்லத் துணிகையில் அவன் கச்சியுட்காக்கை கரிது . எனவும் பாடிய தன்னிடமிருந்த நெல்லிக்கனியைத்தரப் வர் . குலோத்துங்க சோழன் கலியாணத் பெற்று அவனை பூங்கமல வாவி சூழ்புல் ' திற்குச் சென்று வாப்புயா ' ' எனப் வேளூர்ப் பூதனையும் ஆங்கு வரு பாற் புகழ்ந்து வாழ்த்தச் சோழன் அதன் கருத்த பெண்ணை யாற்றினையும் - ஈங்கு மறப் றியாது ஒட்டக்கூத்தரை நேர்க்க அவர் பித் தாய் வாளதிகா வன் கூற்றை நாவை அஃதறிந்து வரப்புயா நீருயரும் சீருயா யறுப்பித்தாயாமலகந்தந்து . என்று அவ நெல்லுயரும் நெல்லுயாக் குடியுயரும் னைப் பாடினர் இவர் அதிகமான் பொருட் குடியுயாக் கோலுயரும் . கோலுயாக் டுத் தொண்டமானிடம் தூது சென்றார் . கோலுயர்வான் என்றனர் . பின்னும் பற் காரிக்கு ஆடுவாங்கிக் கொடுக்க வேண்டி