அபிதான சிந்தாமணி

ஒட்டக்கூத்தர் 203 ஒட்டக்கூத்தர் ஆசிரியரை இறைஞ்சி அநுமதி பெற்று குவதுந் தகுதியன்றாதலால், ஓர் மறை வில், வாள், அம்பு முதலிய ஆயுதங்களை விடத்தில் வைத்துக் கொல்க” எனக் கூறி ஏந்தியவராகி அப்புலவர்மனையை அடை விடுத்தான். அரசன் சொல்லை மதித்து ந்தனர். இவர்கள் வருவதை முன்னரே அச் சிவிகையுடன் ஒரிடத்தைச் சேர்ந்த அறிந்த புலவர், அரசனையடைந்து நடந்த போது, அச்சங்கமருட் சிலர் இவன் ஒட் தனைத்தும் அறிவிக்க, ஒருபசுங் கன்றின் டக்கூத்தன் தானா? என்று முகத்தைப் பொருட்டுத் தன் புதல்வனைத் தேர்க்காலி பார்த்துத் தெரிந்து கொண்டு பின் கொல்ல லிடறிய சோழன் குலத்துதித்த இராஜ வேண்டும். செய்யுங் கருமத்தைத் தெளி ராஜன் கேட்டு, பெரிதும் மயங்கிக் கலங்கி; ந்து கொள்ளாமலே செய்யின், அது மனத் இப்பெரும் பழிக்கு என்ன செய்வதென்று துன்பத்துக்கு ஏதுவாகும்' என்ன, இது நடுங்கி நிற்க, அத்தருணத்தே, ஆங்குப் கேட்ட அனைவரும் அவ்வாறே பார்க்க புலவரிருப்பதை அறிந்த சங்கமர்கள் அர விசைந்து சிவிகைத்திரையை நீக்குதலும் சன் திருமுன்பெய்தி நடந்ததை முறை அரசனுடைய குமாரன் அதிலிருத்தல் யிட்டார்கள். அம் முறைப்பாடு கேட்ட கண்டு கவலைகூர்ந்து, அவனை அணைத்துக் மன்னன் "சிவபெருமானுக்குரிய வடிவம் கொண்டு எல்லாரும் அழுதொலிக்க, அக் குரு, இலிங்கம், சங்கமம் என மூன்றாகு குமாரன் “நீவிர் எண்ணியதை என்பாற் மென்று வேதாகமங்கள் இயம்பாநின்றன. செய்க" என்றனன். அப் பெரியரோ, இவ் வொட்டக்கூத்தர் இவற்றை யெல் "குழந்தாய்! பாதகமெவற்றினும் கொடிய லாம் அறிந்தும், தம்மனையிற் பலிக்கெய்தி சங்கமக்கொலை புரிந்தவன் ஒட்டக்கூத்தனா யாதொரு குற்றமுமிலராய் நின்ற சிவ யிருக்க, அவனை விடுவித்து இளவரசுக் யோகியரைக் கொன்று நம்பாலடைந்த குரிய நின்னைக் கொல்லும்படி, பின் பிதா னர். இதற்கு யாது புரிவம் என்று வருந்தி வஞ்சகம் செய்தான்" என்னலும், புதல் அச்சங்கமரை நோக்கி “ அடிகளே! இச் வன் "யானும் என் தந்தையும் உடன் சங்கமக் கொலைக்குச் சிவாகமங்களில் பட்டு இவ்விதச் செயல் புரிதலின் நீர் விதித்த பரிகாரம் யானே புரிகின்றேன்'' விரும்பி எங்களுடன்பாட்டின்படி புரிவது என்று பணிந்தனன். சங்கமர், அக்கூத்தனை நீதியாம்" என்றனன். இது கேட்டலும், ஒறுத்தற் குரியேம்; ஆதலால் அவனைக் அப் புதல்வனது அரும்பெருஞ் செய்கை கொண்டாலன்றி மீளேம் என்று உறுதி யை வியந்து கூறி அவனுடன் திரும்பி யாக நிற்க, அரசன் புலவரை வேறோ அரசனிடஞ்சென்று "அண்ணலே! உன் ரிடத்திற் சேமித்து வைத்து, புதல்வனை அரும்பெறற்புதல்வனைக்கொன்று கொலை மந்திரியால் அழைப்பித்து, "எனக்கு ஞனாகிய கூத்தனைக்காக்க வெண்ணியது நேர்ந்த குறையை மாற்றுவாயாக" எனத் நீதியா ; நீதிப்படி புலவரை எம்பாற் தன் மகனை வேண்ட, அவனும் "பிதா றருக" என்று உறுதியாக நின்றனர். மாதாக்கள் இயம்பியது யாதாயினும் அது இம்மொழி கேட்டுக் கலங்கிய வேந் தனது தவமென்று கொள்வதே மைந்தர் கடமை; செயலறவு நோக்கிய ஒட்டக்கூத்தர், வே சூரிய குலத்தவருள் தந்தை , ஆசிரியர் றொரு சூழ்ச்சியை உள்ளத்திலுன்னி. இவர் சொற்களைக் கடக்கும் கொடி 'அரசே என்னை, இவ்வடியர்பால் ஈக யோரை இப்பூமி தாங்காது. நரகமே தன் அடைக்கலம் புக்கயானே இவர்க்கீக என பாற்கொள்ளும். மனைவி, புத்திரர் செல்வ வேண்டும்போது நீர் தருதலால் உமக்கு முதலியவை அருமையல்ல ; கீர்த்தியொ வருங்குறையாது' என்றவளவில் அரசன், ன்று அரியது. உடலம் நிலையன் றென் இதனால் வித்துவாபிமானம் இலனாயி பதை அறிந்தும் அதைப் பொருளாக னேன; இனி உங்கள் சித்தம்' என்று கூறி எண்ணி, உமது உரையைக் கடப்பவனல் னன். உடனே புலவரைக் கொண்டு லேன். என்னை உமது இஷ்டப்படியே அச்சிவனடியார் சென்றனர் ; சூரியன் செய்க ” என் றனன். இவற்றைக் கேட்ட மேற்றிசை யடைந்தான். அக்காலத்தே, மன்னவன் மகிழ்ந்து மகனை மூடுபல்லக் புலவரும் அக் கூட்டத்தவரை வணங்கி, கில் ஏற்றித் திரையிடுவித்துக் கொண்டு “யான் முக்காலமும் சிவபூசை செய்யும் அவையை யடைந்து சங்கமரை நோக்கி, நியமமுடையேன்; இன்று அந்நியதி தவ "சங்கமக் கொலை புரிந்த இவனை நீர் நோக் றிற்று; அது தவறா வண்ணம் விடைநல்க"