அபிதான சிந்தாமணி

கடவுள் துணை அபிதான சிந்தாமணி கடவுள் வாழ்த்து கலிநிலைத் துறை பொன்னே மணக்கும் புவிபுரக்கும் புரவலர்க்குப் புடவிமிசை தன்னே ரில்லாத் தவமணக்குந் தவத்தினார்க டகுங்குணத்துச் சொன்னேர் பொருளும் யாப்பணியுந் துகடீர் புலவர் வாய்மணக்கு மென்னேர் மனத்த லெஞ்ஞான்று மிறைவன்பதமே மணந்தருமால். அகத்திய முனிவர் அகத்தியழனிவர்-1. தாரகன் முதலிய தம் தொடையினின்றும் அதிரூபலா வண் அரக்கர் உலகைவருத்த அவர்களை நிவர் யத்துடன் ஒரு பெண்ணைச் சிருட்டித்து த்திக்க, இந்திரன், அக்கி, வாயு முத ஊர்வசியெனப் பெயரிட்டனர். அந்த ஊர் வியவர்களுடன் கூடிப்பூமியில் வந்தனன். வசியை மித்திரன் மணந்து அவளோடு அதைக்கண்டு அசுரர் கடலில் ஒளித்தனர். கூடியிருக்கையில் வருணன், அவளை விரும் ஒளித்த அசுரர், தேவர்களை வருத்த உபா பினன். அதற்கு அவள், புன்னகையுடன் யந்தேடுகையில் அக்கி, அவர்களுடைய என்னை யொருவன் மணந்திருக்கையில் துராலோசனையையறியாமல் அசுரர் கட அந்நியன் விரும்பலாமோவென, வருணன், லிற்பயந்து ஒளித்தாராதலின் வருத்தலா அவளைப்பார்த்து ஆயின் அம்மித்திரனு காதென முயற்சியின்றி யிருந்தனன். பின் உன் நீ கூடியிருக்கையில் உன் எண்ண அசுரர், காலாவதியிற்பூமியில்வந்து தேவர், மாத்திரம் என்னிடத்தில் வைக்க என, மக்கள், நாகர், இருடிகள் முதலியவர்களை அதற்கு ஒப்புக்கொண்டு மித்திரனுடன் வருத்த இந்திரன், மருத்துக்களோடு கூடிய கலந்திருந்தனள். இதனை ஞான திருஷ் அக்கியைப்பார்த்து நீ சும்மாவிருந்தமை டியால் அறிந்த மித்திரன், ஊர்வசியைப் யால் இத்துன்பம் விளைந்தது. ஆகையால் - பார்த்து, நீ, வேறு எண்ணத்துடன் என் கடலிலுள்ள நீரை வறட்டின் அசுரர் அகப் னிடமிருந்தனையாகையாற் பூமியில் மனு பட்டு நம்மாலழி வரென அக்கி, இந்திர ஷப்பிறவி யடைந்து புரூரவன் தேவி னைப்பார்த்து அசுரர் பொருட்டுக்கடல் யாக எனச் சாபமிட்டனன். இவ்வகைப் நீரை வறளச்செய்தால் சலசரங்கள் அழியு பட்ட ஊர்வசியின் மோகத்தால் மித்திரா மென்று கூற, இந்திரன் கோபித்து நீ என் வருணருக்கு வெளிப்பட்ட ரேதஸு ஒரு சொல்லை மறுத்தனையா தலால், வாயுவுடன் கும்பத்திலடைபட, அதிலிருந்து நிமிபிறர் கூடிப் பூமியிற்போய்க் கும்பத்திற்பிறந்து தனன். அந்த நிமி அநேக பெண்களுடன் கடனீசெல்லாங் குடிக்க என்றனன். பிறகு கூடி விளையாடுகையில் வசிட்டமுனிவர் தேவசரீரங்கொண்ட அக்கி, மருத்துக்களு வா, அவரை அவன், மரியாதை செய்யாத டன் கூடிப் பூமியில் விழுந்து அசத்தியனா கனால் அவர் கோபித்து நீ தேகமில்லாத பினான். எவ்வாறெனில், பூர்வம் விஷ்ணு வனாக எனச்சபித்தனர். அச்சாபஞ் சகி மூர்த்தி, தருமன் குமானாய்க் கந்தமா தன பாத நிமி, வசிட்டரையும் அவ்வாறு தேக பருவதத்தில் தவஞ் செய்கையில், அத்த மில்லாதிருக்கச் சபித்தனன். இவ்வகை வத்தைக் கெடுக்க, இந்திரன், அப்சரசுக் ஒருவர்க்கொருவர் சாயமேற்று மெ பிர களை யனுப்ப, அத்தபோதனர், சலிக்காமல் மனிடத்திற்போகப் பிரமன், நிமியை நேத்